Willem van Gameren stopte na zestien jaar met 'Willems rondje'

ZALTBOMMEL – Onlangs is Willem van Gameren gestopt met ‘zijn’ wekelijkse wielertocht op de zomerse dinsdagavonden. Het is voor Willem het einde van zestien jaar routine. 'Ik blijf geen schoolmeester.'

Er zijn mensen die graag wielrennen, er zijn mensen die idolaat zijn van wielrennen en dan is er ook nog de overtreffende trap. Tot die laatste categorie behoort ontegenzeggelijk Willem van Gameren. De 72-jarige Zaltbommelaar is sinds jaar en dag verslingerd aan de wielersport en alles wat daarmee te maken heeft.

Oscar Freire
Willem reed tientallen jaren lang wedstrijden en ging daaromheen regelmatig naar grote wielerrondes. Niet zo vreemd dus, dat tijdens een gesprek met Willem de mooie anekdotes als een spervuur over de tafel vliegen.

Bijvoorbeeld over zijn band met Bommels wielercoryfee Adri van Houwelingen ('ik ben speciaal voor Adri naar Andorra gereden met een auto vol bidons'), voormalig Rabobank-renner Oscar Freire, die bij de start van de Amstel Gold Race door Willem op de hoogte moest worden gesteld dat het peloton al lang en breed was vertrokken ('Oscar, they are gone!').

Dwarslaesie
De verhalen over wijlen eeuwige rivaal Piet de Haas mogen zeker ook niet ontbreken. "Ik won in totaal 89 koersen, hij zeshonderd. In één jaar tijd ben ik zestien keer tweede geworden achter Piet. Ik heb dat jaar wel zes koersen gewonnen, maar dat waren alleen de wedstrijden waar Piet niet bij was."

De Haas en Willem worden na verloop van tijd - vaak tegen wil en dank - onafscheidelijk tijdens wedstrijden, totdat Piet door een val tijdens een wielerkoers een dwarslaesie oploopt. De schrik zit er bij Willem en zijn vrouw Gerry flink in en hij besluit na 35 jaar te stoppen met het rijden van wedstrijden.

Heilig
Stilzitten is aan Willem echter niet besteed en dus start hij in 2007 met een dinsdagavond-ronde. Iedere dinsdagavond nadat de zomertijd weer in is gegaan, verzamelt een grote groep wielrenners zich rond de klok van zeven in Zaltbommel.

Voor het huis van Willem is het dan wekelijks een gezellige drukte met zowel mannelijke als vrouwelijke wielrenners uit alle windstreken, van alle leeftijden en afkomstig van allerlei verschillende wielerclubs. "Ik keek er echt naar uit. Op maandag ging ik regelmatig in de tuin rommelen of klussen, maar dinsdag deed ik altijd rustig aan. Gerry heeft dan altijd rond 16:30 uur spaghetti klaar staan, vaste prik. De dinsdag was heilig voor mij."

Irritaties
De groep rijdt dan iedere week met 35 kilometer per uur een tocht van 55 kilometer. Tenminste, dat is de bedoeling, maar na verloop van tijd blijkt vooral het eerste gedeelte voor sommigen te lastig. "Door de 'haantjes' moest het steeds weer sneller, de laatste weken ging het steeds weer naar de veertig kilometer per uur toe. ik moest iedere keer naar voren rijden om te zeggen dat dat niet de bedoeling is, maar ik blijf geen schoolmeester. Ik kreeg steeds meer irritaties en toen heb ik besloten om ermee te stoppen."

Nadat Willem zijn besluit kenbaar maakt op zijn Facebookpagina stromen de reacties binnen. Dat hij na zestien jaar stopt met wat in de Bommelerwaard alom bekend staat als ‘Willems rondje' of ‘rondje Willem' kwam namelijk voor velen als een verrassing. "Ik vind het zelf vooral heel jammer. Het doet me best een beetje zeer en ik mis het zeker", geeft Willem ronduit toe.

Motto
Hij laat zich door deze kleine tegenslag echter zeker niet uit het veld slaan en geniet nog volop. Daarmee belichaamt hij 'heb het leven lief'; het motto waarmee hij al zijn Facebookberichten steevast afsluit.

Na het overlijden van boezemvriend Gijs van Tuyl is de lading van die woorden nóg groter geworden: "En wanneer ik naar oude foto's van school of van wielerploegen kijk, zie ik zoveel mensen die er nu al niet meer zijn. Dan besef ik dat het bijzonder is dat ik nog steeds op de fiets kan stappen en tachtig kilometer kan fietsen. Ik ben bevoorrecht dat ik dat allemaal nog kan doen. En dat blijf ik ook doen. Heb het leven lief."