In de voetsporen van agent Hendrik Rietstra

BOMMELERWAARD - "Werken bij de politie is leuk. Als ik niet kan helpen, vind ik dat vervelend. Soms moet je mensen teleurstellen. Je belooft een keer langs te komen, maar vaak komt het er niet van." Hendrik Rietstra (1959) is wellicht het bekendste gezicht van de politie in de Bommelerwaard. Boven zijn wereldberoemde baard torent een altijd vriendelijk gezicht.

Nadat de wijsvinger de deurbel van huize Rietstra heeft bereikt, stopt een politiewagen. De bestuurder is Hendrik. "Ik kom je halen", zegt hij lachend. Al pratende wordt het politiebureau aan de Steenweg bereikt. Collega's zijn druk in de weer. Hendrik wordt met enthousiasme begroet.

Friese Roots
"Ik ben een tijd wijkagent geweest", zo begint Hendrik. "Nu vervang ik wijkagenten en ben ik bij vrijwel alle werkzaamheden betrokken en zet het werk uit. Ik doe geen nachtdiensten meer. Misschien is dat leeftijd gerelateerd. Niet iedereen kan als hij ouder wordt tegen nachtdiensten." Een kleine 40 jaar hoort Hendrik in zijn Zaltbommel en omgeving. Zijn wortels liggen in het Friese Stiens (gemeente Leeuwarden). "Ik kom uit een ondernemersgezin. Voor hadden we een cafetaria en achter een olie- en gashandel. Dat laatste werd maar groter. Maar geen van ons, ik heb een jongere broer en zus, wilde het overnemen."

Ontdekkingsreis
Hendrik gaat in Groningen studeren. "Toen ik twee punten tekort kwam, dacht ik 'Stik maar.' Met een maat van mij zou ik gaan emigreren, het avontuur opzoeken: Canada, Amerika, Nieuw-Zeeland, Australië." De gekoesterde droom was sneller geopperd dan uitgevoerd. "Je moest een borg hebben, een werkgeversgarantie en geld. Ik ben rond 1980 met mijn maat vijf maanden naar Canada gegaan, daar zat familie van ons, en ook zijn we in Amerika geweest. Van de oost- naar de westkust gereisd. En vanaf de westkust door Amerika tot in Mexico en terug. Een auto gehuurd, en een motorhome. Lagen we in de auto te slapen, komt de politie met het wapen in de hand op ons af." Een situatie die in ons kikkerlandje ongebruikelijk is. "Canada is groot. We kwamen bij een boer terecht. Dat was de hele dag werken, maar zo'n bijzondere tijd." De terugblik roept ook een stuk nooit verdwenen verdriet naar boven. "Mijn maat is in 2000 overleden. Ze vonden hem dood op bed, confronterend. Daar denk ik geregeld aan. Ik kende hem van de lagere school. En daarvoor van de bewaarschool."

Geen lieverdje
De populaire politieman duikt in zijn jeugdjaren. "Ik heb wel wat baantjes gehad: folders rondbrengen, op het land gewerkt, postbestellen, thuis helpen, in een winkel gewerkt en tijdelijk bij een waterleidingbedrijf. En een paar jaar in een slachterij; we deden alleen varkens." Ondertussen kijkt Hendrik wel om zich heen naar passender werk. "Douane, marechaussee; daar ben ik te eigenwijs voor", klinkt de Fries nuchter. In die tijd zat er in de radio- en tv-gidsen bonnen om je bij de politie aan te melden. "Dat hebben ze voor mij gedaan." De politie was geen onbekende voor de agent in wording. "Ik was geen lieverdje. Rottigheid, kattenkwaad uithalen. Ruiten ingooien. Zonder rijbewijs op de auto en te jong om op de trekker rond te rijden. Zwaaien als je de politie tegenkwam."

Politieschool
Hendrik gaat in Harlingen naar de politieschool. Dat is in zijn tijd één jaar stampen en dan de praktijk in. "Ik heb ik in Lemmer stagegelopen. Ik wou in Friesland blijven. Mij werd verteld: Dat is niks voor jou. Jij wilt werken." Dat wordt Nijmegen. En van daaruit drie maanden in de Achterhoek." In '83 volgt Zaltbommel. "Je had hier drie groepen Rijkspolitie: Brakel, Maasdriel en Zaltbommel. Ruim zestig medewerkers. Nu de helft. We (bureau Zaltbommel) hadden Zaltbommel, Hurwenen, Rossum en Heerewaarden. Toen ik hier begon, was het relatief klein. Je groeit hier op. Wonen en werken in dezelfde standplaats. Het sociale leven kreeg je mee." Hendrik kent de mensen en andersom ook. "Gajes aan de deur. Thuis, je gezin bedreigd. Toen ik met de kleine op de fiets zat, hebben ze twee keer geprobeerd ons aan te rijden, absurd. Daar word ik emotioneel van. Als ze aan je deur komen, hebben ze pas lef, ballen. Een minder aspect."

Lange adem
Hoe houd je het vol is een voor de hand liggende vraag. "Ik weet het niet", is Hendriks spontane reactie. "Het is prachtig en zinvol werk; contact houden met de collega's en de bevolking. We hebben een leuk team. Dat is de verdienste van iedereen." Jarenlang kon je Hendrik op de fiets tegenkomen, op de Oenselsedijk. "Lekker over de dijk. Ik heb 25 jaren in Rossum gewoond en nu alweer zes jaar in Bommel. Ik geniet van de kleine dingen; als ik fiets en een paar fazanten en een ree in de wei zie. Ik ben, voor zover ik weet, gezond van lijf en leden. Bijna mijn hele leven gesport: hardlopen, zwemmen, racefietsen enzovoort. "Maar als ik van die snotjong in een brandgang moet nazitten, dan leg ik het af", lacht Hendrik.