Hans de Wit, kleurrijk tot diep in zijn vezels

ZALTBOMMEL - "Bommel... ik zou nergens anders willen wonen. Ik houd van het landschap: de dijk naar Rossum, de dijk naar Gameren, de rivier. Toen we in de Oenselsestraat woonden, ging ik er dagelijks met de hond heen", mijmert de in Utrecht geboren Hans de Wit (1950). 

Een onopvallend bewoond blokkendoosje draagt de naam De Wit. En niet te vergeten het opvallende nummer 100. "We hebben in Hedel gewoond, en in Aalst. Ik ben ook graag in Rossum. Ik heb liever dat je me Bommelerwaarder noemt." Hans vertelt over de ontdekking van zijn huidige woonstede. "Twintig jaar geleden kwam ik thuis en zei tegen Hanneke: 'Je ziet het niet. Het is een helemaal begroeit kubushuisje.'

Gouden plek
Jaren gaan voorbij, vijftien om precies te zijn, als Hanneke thuiskomt en enthousiast roept: 'Hans het is te koop! Er staat een bord in de tuin.'" Met een bijna vaderlijke lach: "Ik wist meteen dat het om dít huis ging." De Witjes storten zich voor meer dan honderd procent op hun toekomstige stulp. Ongemerkt glijdt de blik van de verteller door het ruime onderkomen. "'Waar beginnen jullie op jullie leeftijd aan!?' hoorden we. Er moest veel aan gebeuren. De vloer hebben we zelf uitgebroken. De kozijnen geschilderd toen ze nog bij de aannemer in Brakel stonden."

Wijzend naar de ruime woonkamer en de keuken: "Het huis is helemaal open, maar qua isolatie helemaal ingepakt." Over het ontwerp: "Het voordeel is dat ik binnenhuisarchitect ben geweest. De tekeningen kon ik zelf maken." Bescheiden: "Dit is een gouden plek."

Verrassing
De witte wanden worden gesierd door moderne kunst. De vrolijk getinte vloerbedekking met bijpassend bankstel doet onwillekeurig denken aan de blije kleuren waarin Hanneke zich graag tooit. "Als ik het opnieuw zou verbouwen, zou ik het in grote lijnen weer zo doen. Ik ben een druk baasje; ik zie de weg voor me. Vrienden noemen mij stabiele Hansje."

De vroegere architect vertelt al wijzend hoe het huis was en hoe het werd en roert vervolgens zijn vakmanschap aan. "Ik heb veel standbouw gedaan. Dat is deels marketing. Het gaat niet altijd om omzet. Soms om mensenkennis. Ik vroeg een klant waarom hij voor mij gekozen had. 'Jij vertelt een verhaal. Als je dat in een tekening waarmaakt, ga ik met jou in zee.' Het is de kunst de opdrachtgever mee te nemen in jouw denkpatroon. Ontwerpen is eigenlijk verwerpen; uit vele ideeën de beste selecteren. Net als schrijven: als je iets in tweehonderd woorden kunt vertellen, moet je dat niet in vijfhonderd woorden doen. Bij schrijven gaat het ook om de verrassing."

Lintje
Hans' geheugen roept de nodige herinneringen op. "In mijn diensttijd, vijftig jaar geleden, hebben we drie dagen achter elkaar gelopen. 'Ik moest het moreel hoog houden." Eerder overwoog Hans dienst te weigeren. "Oorlog kwam niet overeen met mijn geloof. In een reddende functie voelde ik me wel goed. Ik kreeg een opleiding tot chauffeur en verpleger en werd ambulancechauffeur. Ik werd op het eind van mijn dienstplicht aan de ambulancedienst van Amersfoort uitgeleend. Ik heb de kneepjes van het vak geleerd."

De medewerker op de ambulance en latere binnenhuisarchitect is vandaag de dag vooral te vinden in het culturele leven van Zaltbommel en de Bommelerwaard. "Ik ben er trots op in 2019 voorzitter te zijn geweest van het Cultuurfestival. Dat was voor corona uitbrak. Ik kijk er met tevredenheid op terug. Niet dat ik gauw tevreden ben. Ik zie verbeterpunten. Het Cultuurfestival van 2025 wordt korter, een maand. We proberen de vele initiatieven te bundelen. Arnoud Ringelberg wordt de nieuwe voorzitter. Hij is 25 jaar jonger dan ik. Ik blijf betrokken, maar niet meer de trekker. Namens de beide burgemeesters, Van Kooten en Rehwinkel kreeg ik een compliment in de vorm van een speld." Hans zoeft weg om terug te keren met een houten doosje waarin een zilveren afbeelding van de Bommelerwaard de kijker toelacht. "Een lintje kon ik niet krijgen. Dan moet je iets vijftien jaar hebben gedaan. Deze speld, tot nu toe de eerste en de enige, kon wel."

Traantje
Hans kan ook het lopen van het Pieterpad op zijn cv noteren. Dit traject loopt van de nabij Maastricht gelegen Sint-Pietersberg naar het Groningse Pieterburen. "Ik heb 496 kilometer gelopen". Een mooie oefening voor zijn tocht naar Santiago de Compostella. "In drie keer gelopen, gefietst. 2500 kilometer in 92 dagen: 1300 kilometer lopen en 1200 kilometer fietsen in Frankrijk. Mijn voorkeur is toch lopen. Dan ontstaan er gesprekken."

De wandelaar annex fietser kijkt met voldoening terug op zijn pelgrimage. "'Confronterend?'" vraagt hij zichzelf. "Nee, de man met de hamer ben ik niet tegengekomen. Maar het was best afzien. Veel regen gehad. Eén dag was het heel slecht. Toen moest ik me aan de vangrail vasthouden, denken waar ik mijn voeten moest zetten. Overwogen te stoppen. Maar doorbijten en doorgaan. Toen ik in Santiago de Compostella aankwam, moest ik wel een traantje wegpinken. Voor mij was het heel bijzonder. Voor de mensen die er wonen was het: 'Daar heb je weer zo iemand.'"