Driek Welsing: ijzerboer met een gouden hart

ZALTBOMMEL - ''Welsing, wat daar ligt, neemt dat alsjeblieft mee!'" IJzerhandelaar Driek Welsing (1960) is een begrip in Zaltbommel en verre omgeving. Al drie generaties zorgt deze familie dat afgeschreven metaal op de juiste plaats belandt. 

De familie Welsing woonde decennia lang op de Heksenwal. "Vanaf mijn twaalfde", zegt Driek. "Daarvoor woonden we op het woonwagenkamp." Het kamp zou opgeheven worden. "Wij zouden naar het kamp in Tiel moeten. Mijn vader zei: 'We zijn echte Bommelaren.'" Dat vond toenmalig wethouder Nico den Drijver ook: 'Welsing hoort bij Bommel.' Met de woonwagen mocht de familie in de Ketelsteeg bivakkeren tot er woonruimte was gevonden. "Dat duurde een half jaar", weet Driek.

Hartelijk
Nadat de Welsings een huis krijgen aan de Heksenwal, komt de wethouder regelmatig langs. "Mijn moeder kon goed koken. Wij, we waren met zeven kinderen, kregen een paar gulden van hem." Hoewel de snoepwinkel van Hilleke Rooijens verderop lag, in de Kerkstraat, gingen het geld daar niet heen. "Mijn moeder was een spaarder. Toen we gingen werken betaalden we kostgeld. We kregen een leuke cent mee, toen we het huis uitgingen. Ik kocht er meubels van. Ik wou achter de kerk wonen. Ik zei 39 jaar geleden tegen mijn vrouw Ria: 'Ik heb een huis gekocht. Als je de Statiestraat doorloopt ben je er.'"

Vrouwlief komt uit Kerkdriel. Driek: "Ze wil hier niet meer weg. Ze is helemaal 'verbommeld'. Iedereen kent mij in Bommel. En mijn vader. Hij was zo'n lieveheersbeestje", komt er welgemeend en hartelijk achteraan. Driek neemt een slok water. "Bommel, een supermooie stad, betekent de kost verdienen."

Vrachtwagentje
Een gedeelte van dat kost verdienen wordt gedaan met de bekende blauwe vrachtwagen. De vrachtwagen was ruim een halve eeuw een iconisch beeld op de Heksenwal. Na het overlijden van Drieks vader gaat Driek in gesprek met de gemeente. "Ik zou een vaste vergunning krijgen. Maar de vergunning werd niet verlengd." Nieuwe buurtbewoners waren niet gelukkig met het uitzicht op de vrachtwagen. "In december moest ik weg zijn. De brief van de gemeente heb ik gekopieerd en bij de mensen die me weg wilden hebben in de bus gedaan: 'Als je iets tegen me hebt, was dan naar mij gekomen.' Het deed me pijn dat mijn vrachtwagentje daar weg moest."

Driek heeft grote plannen. "Ik ben maar een kleine ondernemer. Ik had een loods aan de Veilingweg. Daar moesten ik en andere huurders op stel en sprong uit. Dat was zweten voor ons. We hadden daar alles staan; onder andere een heftruck." Naast de AVRI ligt een stuk grond al 20 jaar braak." Driek heeft "...deze grond gekocht. Nu komen de bouwplannen. Ik blijf bezig", lacht hij. "Mijn boys, Tim van 36 en Danny van 38, gaan er mee verder. Ik geef het stokje over. Ze praten al net als ik: 'Vader, hoe krijg ik het gekocht?' Ik zie overal handel in. Niet dat ik er altijd aan verdien. Ik koop het ook wel eens te duur."

Aluminium
Nuchter: "Je kunt niet altijd een zes gooien. Mijn vrouw zegt weleens dat ik te hard van stapel loop. Ik wil altijd vooruit. Ik ben zes dagen per week bezig. In vijf dagen red ik het niet om alles voor elkaar te krijgen. 's Zondags is mijn rustdag. We leven in een 24 uurseconomie. Op zondag moeten we daar maar mee stoppen."

Driek vult de glazen opnieuw met sprankelend water. "Heeft mijn vrouw net de tafel gedekt, gaat de telefoon: 'Ik heb wat ijzer. Dat moet weg, want ik kijk er tegenaan.' Dan zeg ik: 'Dan draai je je om.'"
De smartphone komt tevoorschijn. "Van uitzonderlijke vrachtjes maak ik foto's. Ik laad ook scheepsschroeven op." Een foto is het bewijs. Een volgend kiekje toont een gigantisch hoeveelheid aluminium. "Dan haal ik er een container bij."

Praatje
Hoe trots Driek ook is op datgene wat hij heeft opgebouwd, zijn geschiedenis vergeet hij niet, sterker, koestert hij. "Laat ik het eerlijk zeggen, opa heeft het bed voor mijn vader opgeschud. De mooiste erfenis die ik kon krijgen, was dat ik vanaf mijn 30e met mijn vader mee mocht. Als hij handel had gekocht, ging hij wel eens naar de mensen terug om nog wat geld te brengen. Dan vond hij achteraf dat-ie te weinig had gegeven. Dat heb ik zelf ook. Ik hoef niet de hele wereld te verdienen. De maatschappij is veranderd. Maar de maatschappij, dat zijn wij. Ik ben een mensenmens. Mensen maken graag een praatje. Dat wordt gewaardeerd."

De vraag of hij zijn overleden vader nog mist, wordt resoluut beantwoord: "Voor duizend procent." Zijn uitvaart was uniek. "Er waren duizend mensen op condoleance. Hij was opgebaard bij Klijmij. De auto's stonden tot bij de oude Watertoren." Uniek was dat zowel de klokken van de Sint-Martinus als de Sint-Maarten luidden.
Behalve handelen in ijzer, werkt en werkte Driek aan een stalen conditie. "Tot mijn 53e gevoetbald. En altijd hardgelopen, maar mijn knieën lieten het afweten. Ik mis het wel. Ik was eraan verslaafd. En fietsen. Ik heb een mountainbike gekocht. Ik moet hem nog ophalen. Hij hangt nog bij Fietsenmakerij Jasper aan de muur..."