Hallo Hier Bommel: Sasha van Willigen

ZALTBOMMEL - "Van jongs af aan wist ik dat ik in de zorg wou. Ik was 12 toen mijn ouders scheidden. Ik hielp mee voor mijn zusje te zorgen." De Zaltbommelse Sasha van Willigen (1979) weet wat ze wil. Op de huishoudschool kon ze kiezen uit administratie of verzorging. "Ik heb niks met administratie", lacht ze.

"Mijn stageopleiding was bij de oude Wielewaal. Ik was 14 jaar. Geschrokken van oudere mensen, niet gewend." Na de Wielewaal belandt de verpleegster in wording in Den Bosch in De Zuiderschans, een verzorgingstehuis voor ouderen. Vervolgens valt haar oog op een advertentie. "Wie een opleiding wou volgen in Het Zonnelied in Ammerzoden? Met mijn moeder erheen. Aangenomen: werken en leren." Sasha gaat intern. "Sindsdien heb ik 24 jaar gewerkt. Verschillende functies gehad: in de zorg, op kantoor, opleidingen gegeven, maar ook bereikbaarheidsdienst."

Studie
Haar gezin telt vijf koppen. Desondanks vindt Sasha tijd een studie op te pakken. Ze vindt dat ze cursussen moet blijven volgen. "De eisen veranderen, de zorg wordt complexer. Het stagelopen is in De Leijenstein in Kerkdriel. Ik heb het er goed naar m’n zin gehad. Alleen het laatste stukje was een hobbel," memoreert ze een tandje zachter. "Ik heb toen een overstap naar de Buurtzorg in Rossum gemaakt." Met een team van acht personen, worden Rossum, Heerewaarden, Hurwenen en Alem bestiert. Een klein team kent voordelen. "Iedereen is gelijk. De lijntjes zijn kort." Buurtzorg staat voor minder regels en meer zorg.

Mantelzorgers
Het zijn veelal ouderen die er gebruik van maken. Sasha: "Helpen met douchen, steunkousen aantrekken, hulp bieden bij cliënten met dementie of tijdens de laatste levensfase thuis." Ook jongeren vragen weleens om hulp: "Meestal bij wondzorg." Bij regelmatig thuisbezoek ontstaat een band. "Je komt in hun huis, in hun privéwereld. Soms drie keer op een dag. Achter elke voordeur is het anders. Je maakt een praatje, vraagt hoe het met iemand gaat. We houden in de gaten dat mantelzorgers niet overbelast raken." Sinds Sasha in de zorg is gestart, is er veel veranderd. "Het is een participatiemaatschappij geworden", merkt ze op. "Om de cliënt zit een heel netwerk. Je probeert hun zelfstandigheid te stimuleren. Als ze met een hulpmiddel hun steunkousen zelf aan kunnen doen, krijgen ze een stukje vrijheid terug."

Corona
Onvermijdelijk valt het woord corona. "De contactmomenten zijn korter. Je hebt een mondkapje op. Ze kunnen je gezicht niet zien", zegt Sasha. "Lastig, zeker bij slechthorenden en dementerenden." Zelf is ze al drie keer getest. De uitslag is negatief. Nadat ze met een besmette patiënt in contact is geweest, hult ze zich in een beschermend pak. "Ik was net een groene gifkikker. Eén cliënt kon niet stoppen met lachen." Het omkleden, het uitdoen van eventueel besmette kleding is lastig. "Als je in de thuiszorg werkt, sta je je buiten om te kleden of in een schuurtje. Dementerenden snappen niet altijd wat we aan het doen zijn."

Uitzichtloos
Dat de coronapandemie een strijd op leven en dood is, beaamt Sasha. "Toen het in maart uitbrak, dachten we dat het een paar weken zou duren. Maar het is uitzichtloos, een rare tijd. Er komt wel een eind aan," klinkt het hoopvol. Realistisch als ze is, zou ze niet verbaasd zijn ooit zelf hulp nodig te hebben. "De mensen waar ik kom hadden dat ook nooit gedacht. Als ik ze help, hebben ze de rest van de dag nog energie om koffie te zetten, een boterham te smeren."

ZusterSas
Sinds enkele maanden opereert ze naast haar vaste baan met haar eigen onderneminkje ZusterSas. "Ik heb één cliënt, rustig aan beginnen. Organiseren, zorgen dat ik aan keurmerken voldoet, zodat ze kunnen zien dat ik vakbekwaam ben. Jezelf een stukje verder ontwikkelen."

Met voldoening kijkt ze terug op haar werk. "In de auto ligt een spreuk: 'Share a Little Love Today'. Zorg is een onderdeel van mij. Ik ben blij als ik iets heb kunnen betekenen. Dat geeft mij een goed, positief gevoel. Een geboorte is bijzonder. Maar als iemand overlijdt is dat eveneens bijzonder. Je kan maar één keer afscheid nemen. Voor mij blijft de de dood een mysterie..."

door Rein van Willigen