Er is een Bommelaar doodgegaan: Cor 'Cockie' van Rixtel

ZALTBOMMEL - "We hebben al heel wat tranen gelaten", zegt Arno Slosser (1971). "Ik vroeg aan de verpleging wat zijn laatste woorden waren. 'Jullie moeten Arno bellen!' Een weinig later is het leven van de 75-jarige Cor van Rixtel, beter bekend als Cock of Cockie, voorbij... 

Maandag 10 oktober. De wijzers van de klok passeren de vijf en de twaalf. Bij De Grote Aak zijn de eerste gasten gearriveerd. Anton Klijmij loopt licht opgewonden naar het tafeltje van pastor Bertus Bus. "Heb je het al gehoord, Bertus? Cockie is overleden!" Ook nabijgelegen tafeltjes vangen het slechte nieuws, net als de pastor, verschrikt op. Ongeloof waart door de eetgelegenheid. "Cockie..." Wie kent hem niet? Door de Bommelse binnenstad fietste hij, strak voor zich uitkijkend, op weg naar de Johan de Wittstraat, waar hij sinds kort woonde. "Als hij hier tien jaar eerder was komen wonen", meent Arno, bijna 30 jaar Cockies steun en toeverlaat, "dan was het een andere man geweest. Cock kon niet alleen zijn." 

Grote trom
Arno leert de Bommelaar op twee manieren kennen. "In '82 toen ik lid werd van De Karel." Wie de naam Cockie noemt, ziet een enthousiaste muzikant voor zich; bijna verscholen achter de grote trom, maar altijd blij kijkend. "En", gaat Arno verder, "via de kapperszaak van mijn vader. Cockie kwam er iedere dag om zich te laten scheren."

Alcohol
Helaas is het in die tijd niet zijn beste periode. "Hij zat aan de alcohol", geeft hij toe. Arno zegt hem glashard de waarheid: "Als je zo verder gaat Cock, dan ben je binnen zes weken dood! Daar is hij zo van geschrokken. Hij is naar de dokter gegaan en heeft pillen gehaald." Zo is Cockie 26 Jaar geleden met drinken gestopt. Een lovenswaardige prestatie. "Ik heb hem bang gemaakt", lacht Arno zuur, "hij wilde niet dood, hij wilde muziek maken. De Karel en Zwajé de la Mimol waren zijn familie. Hij was een strakke slagwerker. Als de muziek vakantie had was hij vaak eenzaam." 

Cockies heeft zijn vader nooit gekend. Zijn achternaam is van zijn moeder. De eerste dertien jaar voeden opa en hem op. "Daarna woonde hij bij oom Charl van Zuijdam en tante Annie. Als het over deze oom ging glunderde Cockie." 

Optillen
In de loop der jaren heeft Arno zich meer en meer over zijn muziekvriend ontfermd. Hij wordt bijna een vader voor hem. "Hij belde me regelmatig op. Hij mocht je wel, of hij mocht je niet. Natuurlijk hebben we wel eens gebotst, dat was zijn eigenwijzigheid. Ik zei tegen hem: 'Stop toch met roken!' Hij werd steeds zwaarder. Als we in de muziektent optraden, moesten twee man hem optillen. Maar hij was altijd bang dat hij er niet meer bijhoorde. Toen we nieuwe jassen kregen, zei hij: 'Ik krijg toch ook een nieuwe jas?' Ik kan een boek over Cock schrijven!" 

Zorgen
In een tijd dat vereenzaming ongemerkt toeneemt, is het bijna opvallend dat Arno, maar ook zijn familie, zorg dragen over Cockie. De vraag 'waarom doe je dit?' beantwoordt Arno halfvragend met: "Medelijden!? Misschien had ik maatschappelijk werker moeten worden?!" Met: "Maar hij deed ook veel voor anderen!" geeft de verteller zijn antwoord een andere wending. "Voor mijn ouders ging hij een vergeten boodschap, een pakje hagelslag, halen. Daarna bleeft ie koffiedrinken. In de tijd dat er nog geen e-mail was, bracht hij voor De Karel in de stromende regen briefjes rond. Of lootjes voor de Roparun van Gerard Bambacht. Hij hielp bij Elliz in Company. En soep scheppen bij de Voedselbank. Vroeger werkte hij bij Scheepswef De Waal en [Gieterij] Van Voorden. Toen hij werd afgekeurd werd hij conciërge bij de Leiboom en de Spelwert." 

Cockie wordt dankzij de aandacht van de Slossers een beetje familie. "Hij was er op alle verjaardagen," beaamt Arno, "ook die van de kinderen." 

Uit de professionele hoek, Cello, kwam er ook aandacht. "Maartje Fliervoet. Zij kon dichtbij hem komen. Als hij wel eens boos was op mij, zei ze: 'Dan praat je het uit!  Weet je wel hoeveel Arno voor je doet?' Ik was blij dat er iemand als Maartje kwam; zij haalde wat druk van de ketel."

Ambulance
En dan die zwarte zondag 9 oktober. Arno en zijn vrouw Karin(1987) wandelen over de Maarten van Rossemsingel. Arno: "Er stond een ambulance in de Johan Wittstraat. 'Ik hoop niet dat het voor Cock is', zeg ik tegen Karin." Helaas blijkt deze wel voor hem gekomen te zijn. "We hadden", verzucht Arno, "helemaal niet het idee dat ie dood zou gaan." Om 21.15 krijgt Arno het trieste bericht dat zijn dierbare vriend Cor van Rixtel om 21.03 is overleden. Terwijl hij het vertelt, slikt hij. "Ongeloof", zegt Karin Slosser. "'Arno', zei ik, 'Cockie komt niet meer thuis!' Raar, je ziet de ambulance wegrijden en anderhalf uur later is ie dood." 

Laatste optreden
"Cock", gaat Arno verder, "was muzikant in hart en nieren. Tot het allerlaatste moment. 27 jaar geleden heb ik Zwajé opgericht. Cock is met bekkens begonnen en heeft na een half jaar de grote trom overgenomen. In al die jaren heeft hij maar één optreden gemist. Hij was een beetje grieperig." "Zijn laatste optreden", aldus Arno, "was tijdens het Emmy Verhey Festival in de Gasthuiskapel. Op de grote trom. Dixieland. The Bare Necessities uit The Jungle Book. Cockie was een knuffelbeer."

Karin: "Als hij er was, hoorde je hem niet, maar nu hij er niet meer is, mis je zijn geluid." Arno weet één ding absoluut zeker: "Ik ga hem gigantisch missen. Als ik riep: 'Hé Cockie!', dan straalde hij."

Rein van Willigen