Uit het dagboek van een ‘lock-downer’

KERKDRIEL - Dinsdag 19 januari 2021. En daar zit je dan voor de zoveelste loc-down-dag. Straks kletterde de regen tegen de ramen van ons appartement en zag ik vrijwel niemand op het Mgr. Zwijsenplein.

Alleen af en toe een man of een vrouw, die al of niet met een paraplu, naar één van de winkels liep. Echt winkelen is er niet bij, ze waren dan ook in de meeste gevallen weer snel terug bij hun auto.

Ondertussen heb ik de krant al van de eerste tot en met de laatste bladzij door geploeterd. Ook ditmaal werd ik daar bepaald niet vrolijk van, evenmin trouwens als van het trieste nieuws dat via de radio of de televisie tot me komt.

Het lezen ben ik inmiddels zat en daarom zit maar wat naar buiten te kijken. Het miezert nu en toch is er iets dat mijn humeur verbetert. Iets heel simpel. Er stopt een auto op het plein.

Daar stappen een vrouw en twee kinderen uit. Het ene meisje schat ik op een jaar of zeven á acht, het andere op vier. Meteen als ze op het plein staan, beginnen ze uitbundig te zwaaien. Even later zie ik waarom. Er komt een oudere vrouw aangelopen, waarvan ik denk dat het hun oma is. De meisjes omhelzen haar enthousiast.

Met zijn drietjes steken zij het plein over. Het kleintje aan ‘oma’s’ hand, het oudere – met vlechtjes – dartelt er naast. Ik kan niet horen wat ze zeggen maar ik zie wel dat ze volop aan het vertellen zijn.

Aan de andere kant van het Mgr. Zwijsenplein lopen ze onder poort door, waarschijnlijk naar het winkelcentrum. Ik denk dat ze daar door oma verwend worden.

Och, ik weet wel, het is een alledaags gebeuren en toch stemt het me tevreden. Lang duurt dat helaas niet.

Even later duwt een man een volgeladen winkelkar naar zijn auto. Hij heeft zichtbaar veel gekocht, het duurt tenminste nogal even alvorens hij alles in de kofferbak heeft geladen.

Ik dacht, die brengt het karretje netjes terug naar één van de supermarkten. Niet dus. De schobbejak liet het staan, stapte in zijn BMW en spoot weg.

En terwijl ik het even daarvoor zo goed naar mijn zin had, begint nu mijn humeur helaas weer wat minder florissant te worden.

Gelukkig komt mijn vrouw er aan met een geurend bakje thee en daarbij een lekker koekje.

Gerrit