Hallo Hier Bommel: Gijs Verploegh

ZALTBOMMEL - Wielrenners... Zaltbommel kent er enkele, denk aan Wim, Joop, Chris, Eelco en niet te vergeten Gijs Verploegh (1952). 

Als het half kan is deze racefietser heel weg. "Als ze gaan pekelen, pak ik de mountainbike", zegt de sportman. "Zonde van mijn racefiets!" 

Gijs wil graag over zijn passie praten, maar "... morgen niet, dan ben ik racefietsen. Mooi weer!" 

Schuurarrest
Op de dag dat de racefiets schuurarrest heeft, telt het zwerk één wolk. Die dag doet de doorzonwoning van huize Verploegh zijn naam geen eer aan. Wel ideaal weer voor een nadere kennismaking. 

Ontspannning
Gijs' grootste passie is - naast zijn vrouw Mieke - de racefiets. "Zo'n 30 32 jaar terug was ik de 'brommert' zat. Ik zei tegen mijn vader: 'Ik ga racefietsen!' 'Da's niks voor jou!'" De oude Verploegh moest eens weten. "Als ik dood ben, fiets ik nog. Het is voor mij een hobby, ontspanning. Hoe meer, hoe liever. Anders zit ik voor me uit te koekeloeren. Jaarlijks tussen de tien- en twaalfduizend kilometer," klinkt het enthousiast. 

Gijs blijft er bescheiden onder, dat siert hem. Wie een peleton racefietsers gewaarwordt en zijn naam in het voorbijgaan hoort schallen, weet dat Gijs langszoeft. 

Gijs praat net zo vlot als hij fietst. 

Prostaatkanker
"Twee jaar geleden vond mijn zuster dat ik eens bloed moest laten prikken." Onderzoek wijst uit dat Gijs prostaatkanker heeft. "Zonder fietsen", verzucht hij, "nee..." Na de operatie kan Gijs, dankzij een speciaal zadel, de weg weer op. 

Hij tilt zijn sweater op om de genezen buitenkant van de operatie te showen. 

Ziekenhuis
Een kleine tien jaar eerder is Gijs al klant in het ziekenhuis. "Ik was aan het fietsen en kreeg geen lucht meer. Toen ben ik aan de kant van de weg gaan staan, even  bijkomen." Gijs komt er achter dat hij hartritmestoornissen heeft. Met een blik richting Mieke: "Ik zei thuis niks", bekent hij, bang dat zij het fietsen niet langer verantwoord zou vinden. Met een pacemaker wordt het euvel beheersbaar. Kortgeleden is deze vervangen. Op nekhoogte gaat de sweater wederom open om het bewijs te tonen. "Dankzij deze nieuwe pacemaker voel ik me beter." 

Gijs grijpt verder terug in zijn uitgebreid medisch verleden: 

"Tot mijn 18e heb ik gevoetbald, bij Olympia. Toen kreeg ik last van mijn meniscus. En ik heb een breuk gehad." Hij kan er nu om lachen. "Mijn humeur lijdt er niet onder. Ik zal het nooit op iemand uitvreten." Hij omschrijft zichzelf als "... een binnenvetter. Ik zal niet gauw een grote mond opzetten. Daar krijg ik meteen spijt van." 

Waar de wielrenner ook een bloedhekel aan heeft is schreeuwen. "We hebben een fietsbel. Géén geblèr, niet dat asociale..." 

Verslavend
Voor Gijs de gespreksronde vervolgt, hoor je hem hardop denken. "Fietsen is verslavend. Als er een dag komt dat ik niet meer kan, kunnen ze me wegdragen." Mieke: "Hij wil met zijn fietskleding de kist in!"

Zijn verslaving uit zich ook in het onderhoud. "Ik ben zuinig op mijn fiets. Da's net een kind van me."

Op de eerste verdieping troont een bescheiden prijzenkastje. Oogstrelende medailles, bungelend aan vrolijk gekleurde linten vechten om aandacht. Gijs staat er trots bij. "De Leyetocht, Jan Janssen Classic, Dam tot Dam FietsClassic, Limburgs Mooiste..." 

Medailles
De medailles glijden door zijn hand op de wijze waarop Oom Dagobert zijn kostbare munten koestert. "Hier twee medailles van de vierdaagse. Heb ik twee maal gelopen, 50 kilometer per dag. Dat zou ik nou niet meer doen." 

Op een nabijgelegen kast prijkt ingelijst een lachend jongenskoppie. Gijs: "Mijn kleinzoon, Lance." Ten overvloede spelt opa de naam van het blonde ventje. Mieke citeert de zesjarige: "Opa, ik ga mijn rijbewijs niet halen, ik ga net als jij met de racefiets!" 

Echte kerels
Gijs had het liefst van wielrennen zijn beroep gemaakt. Een beetje wegdromend: "Ja... nu gaat het niet meer. Ik had ook graag in een bandje gewild. Als zanger of als drummer. Maar dat mocht ik niet van mijn vader. Als ik iets verkeerds deed, kon ik 14 dagen binnenzitten. Vroeger hield ik ook van voetballen. Maar wielrenners... dat zijn echte kerels! Als ze vallen, staan ze weer op!"

Rein van Willigen werkt momenteel aan een nieuw boek 'Hallo Hier Bommel!'. Hierin komen interviews met creatieve bekende en minder bekende Bommelaars. De Bommelerwaardgids publiceert verkorte versies van die interviews.