Het is en blijft de 'Haubrich-pont'

Artikel lezen zoals het in de Waard stond? Klik hier!

Terwijl Hans Haubrich (51) geroutineerd over de Waal van Brakel naar Herwijnen vaart, 350 meter heen en weer terug, halen hij en zijn zus Marjolein (34) herinneringen op aan hun vader Kees en grootvader Henk. 

“Iedere dag op het water is anders”, vindt Hans, die al ruim dertig jaar op de pont vaart. “Een paar weken geleden viel een matroos van een binnenvaartschip zo de Waal in. Een passagier van ons zag het gebeuren. Ik ben meteen gaan zoeken en we konden hem het water weer uithalen, gelukkig.” De grootvader van Hans en Marjolein, Henk Haubrich, stopte eind jaren zestig als binnenschipper en kwam terecht in Brakel, waar hij in 1969 de pont overnam van de toenmalige exploitant Cor Schreuders. Zijn zoon Kees Haubrich (geboren 1946) begon in 1972 te helpen op de pont.

Hans (1969) is de oudste zoon van Kees. “Toen ik net kon lopen, wilde ik altijd al op de pont komen kijken bij opa en mijn vader”, vertelt hij. Hans is nu 51 jaar, net zo oud als toen zijn vader in 1998 om het leven kwam bij een auto-ongeluk. In dat zo verdrietige jaar besloot Kees’ echtgenote Andrea, die toen nog maar 33 jaar oud was, het werk van haar man voort te zetten, waarmee de naam Haubrich verbonden bleef aan de pont. “Mijn zoontjes van 10 en 7 noemen het oma’s pont”, vertelt Andrea’s dochter Marjolein (34). Zelf was ze nog maar 12 jaar toen haar vader overleed. “Papa was een bekend figuur in Brakel”, vertelt ze. “Mensen kenden hem niet alleen van de pont, maar hij zat ook in de gemeenteraad en kwam vaak in de kroeg.”

Zelf heeft Marjolein ook heel wat uren op het veer doorgebracht. “Kaartjes verkopen in de tijd dat je nog met de hand de slagbomen open en dicht moest doen”, herinnert ze zich goed. Dat was op de oude pont, de groene. “Ik weet nog goed dat er bijna elke een ochtend een man was, die altijd met een briefje van 100 gulden betaalde voor het kaartje van 3,60 gulden. Ik had zo vroeg op de dag nog niet zoveel wisselgeld, dus er was altijd gedoe over. Toen ben ik wisselgeld gaan opsparen, in kwartjes, dubbeltjes en guldens. En toen hij weer een keer met dat biljet betaalde, heb het wisselgeld, 96,40 gulden, zo op z’n schoot gekieperd.”

Die oude pont was gezelliger dan de huidige, vinden Marjolein en Hans. “Als schipper heb je op de Brakel II geen contact meer met de passagiers”, vertelt Hans. “De stuurhut zit een stuk hoger, dan bij de oude pont. Dat is jammer. Toch kennen veel mensen me wel, dan zeggen ze hé, jij bent de man van de pont, jij bent er een van de familie Haubrich. En er zijn ook voordelen aan het nieuwe veer: hij maakt veel minder herrie, is een stuk schoner, we hebben koelkast, een oven, een magnetron en een fatsoenlijke wc.”

Volgens Marjolein is het nog steeds ‘de Haubrich-pont’, ook al is het bedrijf jaren geleden opgegaan in het grotere Riveer, van de gemeente Gorinchem. “De nieuwe pont is een arbo-technisch stukken beter”, vindt ze. “Maar we voelen de nostalgie van de Brakel I er niet meer bij.”